Mijn man heeft me verlaten.
Na vijf jaar samen, besefte hij dat hij homo was.
Toen mijn woede was weggeëbd, bleef er alleen nog maar liefde over. Deze man is nog steeds mijn beste vriend en ik wil hem in mijn leven houden. Dus ga ik tegenover hem wonen zodat we net zo close kunnen blijven als altijd.
Maar nu verblijft zijn broer een paar weken bij hem, iemand die ik nog nooit heb ontmoet. Hij is naar Seattle verhuisd om als arts op de Eerste Hulp te gaan werken.
En hij lijkt TOTAAL niet op zijn broer.
Hij is een sterk en zwijgzaam type. Hij kijkt me aan met een felle blik alsof hij me haat. Altijd als we alleen zijn, loopt de spanning tussen ons zo hoog op dat ik bijna niet meer kan ademhalen. Die gast draagt nooit een T-shirt als hij thuis is, dus dat maakt het nog duizendmaal erger… of beter, het is maar hoe je het bekijkt.
Maar deze man is verboden terrein. Hij is de enige man ter wereld die ik niet kan krijgen. En hij mij ook niet.
Dus zullen we moeten blijven doen alsof er niets aan de hand is… ook al is dat wel zo.
